Portret van een overleden vriend

Soms komt er iemand naar me toe met een vraag. Kun je ook…, maak je ook…, zou je… Op dat moment is het me duidelijk dat het over liefde gaat. Een portret dat ik in opdracht maak gaat daar altijd over.

Een ruimtelijk portret is wezenlijk anders dan een 2 dimensionaal omdat wij allemaal ademen, voelen, proeven met ons lichaam, we zijn ons lichaam. Het drie dimensionale portret spreekt dan ook je tastzin aan, maakt de herinnering wakker aan andere delen in je brein, is meer volledig.  Als iemand langs mijn kraam loopt die een aai geeft over de werken die erop staan word ik blij. Het is de behoefte om dat moois aan te raken. Het is me gebeurd dat iemand een portret dat ik had gemaakt van zijn vader niet uit handen wilde geven.

Bij een portret-opdracht zie ik graag het model zelf. Als dat niet kan werk ik met foto’s. Ik maak het portret en als ik denk dat het goed is kijken de opdrachtgevers mee. Hun kennis is heel belangrijk. Als we allemaal tevreden zijn laat ik het drogen en maak ik het verder af. Kleuren, stoken, wat er nodig is. En als, zoals bij dit portret, mensen een traantje moeten laten als ze het voor het eerst zien, dan weet ik dat het goed is.

 PS zo’n portret gaat langer mee dan nieuwe schoenen. Langer dan je wasmachine. Langer dan je auto. 

Portret van Mark Rutte

Wie is deze man die onze premier is? Dat vroeg ik mij af in in 2015. Met deze vraag maakte ik zijn portret, ik wist het niet. Voor mij is een portret maken een intieme gebeurtenis. Ik probeer de ziel van iemand te vangen door te kijken áchter het gezicht., naar het wezen van deze mens. Nadat ik het portret in de klei gemaakt had was de volgende stap daar. Ik zocht eerst naar een pindakaas glazuur maar soms heb je geluk als kunstenaar en mijn zoektocht daarnaar strandde jammerlijk. Toen heb ik de kop glans geglazuurd en met een luster spiegelend gemaakt.

Zilver-luster is een bruine substantie als je het opbrengt, vóór het gestookt wordt. Op het moment dat ik het erop smeerde was de Zwarte Pieten discussie ook al aan de gang en de Engelse term Black-facing natuurlijk ook al in gebruik. Er gebeurde iets bijzonders. Kennelijk, als je je hele gezicht in smeert met een andere kleur verberg je je, je identiteit is open.

Het portret spiegelt nu, na deze lusterbrand. En inderdaad, na al deze jaren heb ik nog steeds geen idee wie deze mens Mark Rutte is, wat hem ontroert, wat hem raakt.

Docent van het Jaar

 Op de valreep van 2019 werd ik uit de 70 docenten die Cultuurhuis Wherelant rijk is, docent van het jaar. Ik mocht op de bank bij José, de directeur. Wauw!

Ze somde alle verschillende lessen op die ik had gegeven door de loop der tijd (dat waren er veel) en hoe lang ik al docent ben (mijn zoon bestond nog niet en die is nu 16). Ook mijn buitenlandse avonturen telden mee.

Mijn geheim is dat jij als cursist altijd de baas bent over jouw werk, ik zoek altijd mee naar Jouw Beste Beeld.

Ik kan je vertellen wat werkt in een beeld, over huid, compositie, wat saai is en wat uitnodigt tot kijken en daar kun je naar luisteren of niet. Ik hoef niet allemaal Saskiaatjes in mijn klas, dat ben ik liever zelf. En we zijn vrij. Als je beeldhouwt mag alles. Je mag ook op je werk tekenen, schilderen, erin zagen, hakken, er op plakken, wat je maar wilt. Dat geeft ruimte, en grappig genoeg, ook op andere plekken in je leven. Kunst is te gek!

Florence!!!

Afgelopen weekend was ik in Florence met mijn werk…Op de Piazza della S.S. Annunziata, een plek die beeldhouwen ademt. Boven mijn hoofd hingen de in gezwachtelde kinderen van Della Robbia. Ik verkocht werk aan Amerikaanse verzamelaars en Italiaanse collega’s, at met keramisten uit heel Europa en genoot van het gewoon Daar Zijn, wat een inspirerend avontuur!

Thuis komen

Afgelopen week hebben werken een thuis gevonden in de Verenigde Staten, Portugal, Denemarken, en het portret van Libanees Zangeres Rima Khcheich is aangekomen in Beirut, Libanon. Ik ben zo blij dat mijn werk over de hele wereld een plek vindt!

Libanees Zangeres Rima Khcheich