Leven en dode dingen

Voor mijn tante is 60 jaar niet oud. Voor een mooie schaal is 60 jaar wel oud maar niet indrukwekkend oud. Niet dat je denkt, tjonge, dat is heel veel waard. Voor mijn tante is 60 jaar helemaal niet oud en ook niet zo indrukwekkend. Ook al is zij heel indrukwekkend en heel veel waard.

Levend zijn is zo bijzonder, daarin heb je een vrijheid om dingen te doen, dingen te maken, acties te ondernemen die dode dingen niet hebben. Ik kan een beeld maken dat honderden jaren mee gaat. Maar dat beeld kan mij niet maken en ik ga geen honderden jaren mee.

Mijn lieve tante is er nu en nog maar even. Straks hoort ze niet bij dode dingen hoewel ze dan dood is. Ik zal haar niet als een dood ding herinneren maar juist als de levende vrouw met haar dromen, haar energie, de schittering in haar ogen, de liefde in haar stem. Waar haar hart voor klopte, daar zal ik me haar aan herinneren.

Het is eigenlijk heel raar dat we ons leven en hoe geslaagd dat is heel vaak afmeten aan de hoeveelheid levenloze dingen die we verzamelen tijdens ons leven.

Ik kan mij een leven zonder levende dingen om mij heen niet voorstellen. Zonder mijn lief, zonder bomen, zonder vogels, zonder de katten die zeuren om eten. Een aantal levenloze dingen heb ik zeker nodig. Een huis om in te wonen, mijn computer om in de wereld te zijn, te communiceren.

Met de dood om de hoek heb ik een besluit genomen. Ik maak me niet meer druk om dingen. Ik maak me druk om leven.