Portret van een overleden vriend

Soms komt er iemand naar me toe met een vraag. Kun je ook…, maak je ook…, zou je… Op dat moment is het me duidelijk dat het over liefde gaat. Een portret dat ik in opdracht maak gaat daar altijd over.

Een ruimtelijk portret is wezenlijk anders dan een 2 dimensionaal omdat wij allemaal ademen, voelen, proeven met ons lichaam, we zijn ons lichaam. Het drie dimensionale portret spreekt dan ook je tastzin aan, maakt de herinnering wakker aan andere delen in je brein, is meer volledig.  Als iemand langs mijn kraam loopt die een aai geeft over de werken die erop staan word ik blij. Het is de behoefte om dat moois aan te raken. Het is me gebeurd dat iemand een portret dat ik had gemaakt van zijn vader niet uit handen wilde geven.

Bij een portret-opdracht zie ik graag het model zelf. Als dat niet kan werk ik met foto’s. Ik maak het portret en als ik denk dat het goed is kijken de opdrachtgevers mee. Hun kennis is heel belangrijk. Als we allemaal tevreden zijn laat ik het drogen en maak ik het verder af. Kleuren, stoken, wat er nodig is. En als, zoals bij dit portret, mensen een traantje moeten laten als ze het voor het eerst zien, dan weet ik dat het goed is.

 PS zo’n portret gaat langer mee dan nieuwe schoenen. Langer dan je wasmachine. Langer dan je auto. 

Fed up with sexism; I can make my own

Het PvdA heeft een nieuwe lijsttrekker, een vrouw. Als dat maar geen stemmen kost. Natuurlijk is het ook zo dat mijn werk, omdat ik vrouw ben, minder waard is en ik minder serieus genomen wordt. Wellicht is dit de oplossing. Het patroon is te vinden in de webshop. Je hebt nodig: een plastic tas van een bekende supermarkt, spelden en wol. Een stift om over te trekken, een schaar om uit te knippen.

Ja, het is een cynisch beeld. Nee, ik ben niet tegen mannen, nee, ik ben niet tegen vrijwillige sex. Ja ik ben blij dat ik een vrouw ben. Maar het diep doorgedrongen seksisme in onze samenleving met als kers op de taart het ‘kut’ dat iedereen te pas en te onpas uitflapt, daar ben ik wel klaar mee. Met mijn eigen deel kan niemand meer zeggen dat het mij aan iets ontbreekt. En ik kan er zoveel maken als ik denk nodig te hebben. Dus ik kan zeggen, joh, ik heb er niet slechts één, ik heb er twee!

Fed up with sexism; I can make my own.

Florence!!!

Afgelopen weekend was ik in Florence met mijn werk…Op de Piazza della S.S. Annunziata, een plek die beeldhouwen ademt. Boven mijn hoofd hingen de in gezwachtelde kinderen van Della Robbia. Ik verkocht werk aan Amerikaanse verzamelaars en Italiaanse collega’s, at met keramisten uit heel Europa en genoot van het gewoon Daar Zijn, wat een inspirerend avontuur!