Dol op klei

Van de week leerde ik een van mijn collega's hoe ze een fluitje van klei kan maken. Ze gaat en beeldende-kunst-, en muziek project doen en het leek haar leuk om fluitjes te maken met basisschool kinderen. Na wat technische zaken, duimpotjes maken, ballonnetje, tuit, is het moment aangebroken om het gekke ding geluid te laten geven als je erop blaast. Natuurkunde, zeker, en zo leuk! Het moment dat je alle do's en don'ts netjes hebt uitgevoerd en je blaast op de tuit, als er dan dat geluid ontstaat, een aardse toon, soms met nog heel veel valse lucht (dat klinkt als wind), dat is magisch. Dat vind ik zo geweldig aan klei. Wij mensen gebruiken het al millennia. Om uit te eten, in te bewaren, muziek op te maken, beelden van te maken. Rituele objecten of wastafels, eierporseleinen theekopjes en WC-potten, en we kunnen er zelfs in wonen, overheen rijden...-baksteen- het is allemaal van klei! Bijkomend dingetje dat me nu ook zo aanstaat is dat het aarde is en aarde wordt. Als het stuk gaat kun je er de weg mee opvullen of het in de sloot kieperen zonder dat mens of een dier er last van heeft. En ja, ik houd van doodskopfluitjes...

Oprispingen

Steeds opnieuw komen er vreemde woorden uit de televisie. Ze zijn te pijnlijk om letterlijk te onthouden maar ze komen neer op; kunst is voor gekkies en kunst is eigenlijk op zijn best een hobby. Onbelangrijk. Iets voor in de marge. Niets om serieus te nemen. Als er dan een herdenking is van het een of ander verzamelen we ons rond een monument; jawel, een kunstwerk! Om heel belangrijke gebeurtenissen een plaats te geven, en dat hebben wij mensen kennelijk ook letterlijk nodig, maken we een monument. Als we trouwen geven we onze geliefde een ring. Mooie dingen die symbolen zijn voor belangrijke momenten, ons leven zit er vol mee. Een stad is geen plek waar we willen zijn zonder schoonheid, zonder theater, zonder muziekpodium. Leven zonder kunst kan maar, weh, het is geen lolletje. Leve de kunst dus! Leve het leven ten volle!

Januari 2019; Verkoop, Art Scam, Kanjer Kinderen, Liefde

Op 4 januari kreeg ik een geweldig e-mailtje. Iemand wilde om zijn vrouw te verrassen 2 beelden kopen, Priscilla, een buste (€ 4000) en het portret van Jan Sierhuis (€2400). Topstukken uit mijn collectie. Omdat de trouwdatum in zicht was vroeg hij of het wel snel kon. Het geld parkeerde hij op een USA bankrekening en voor transport voegde hij 300 euro extra toe. Dat ging lukken!

Ik maakte 2 kisten en bracht ze met spoed naar Fedex... Ze waren onderweg...

Toen ze waren afgeleverd kwam het geld niet. Ik kreeg het vriendelijke verzoek of ik 700 euro op een crypto wallet wilde over maken, dan zou het geld komen. Nou, nee, dat wilde ik niet. Ik belde die bank, en nee, die email die ik had gekregen kwam niet van hun. Juist ja. Ik belde de politie in Tsjechië, waar ik de beelden heen had gestuurd. Die was heel doortastend en ging meteen naar het adres waar de beelden waren, een soort opslag en transport bedrijf met vestigingen in Hongkong en China, de UK en Duitsland. En Tsjechië dus. Met dat bedrijf kon ik contact opnemen, er was een blauw linkje voor een email adres. Maar een blauw linkje, dat durfde ik niet aan te klikken! Ik was volledig in argwaan en achterdocht geschoten en ik vond dat Tiptrans bedrijf ook heel verdacht. Na bellen met mensen met verstand van verschillende dingen, vrienden van vrienden, oude kennissen, juristen, IT deskundigen en de politie in Amsterdam en Rumburk en een heleboel akelige scenario's in mijn hoofd reden Joost en ik zondag naar Dresden waar we een heerlijke romantische avond beleefden en sliepen in een enorm hotel. De volgende ochtend reden we door naar Rumburk. Daar maakten we, na een bezoek aan de politie en een paar uur wachten in een hip koffietentje, de kisten van de beelden open en zagen dat het goed was. Na nog een 'het is prima' bezoek aan de politie reden we in één ruk de 800 km naar huis. Daar hadden de kinderen zich grootmoedig gekweten van alle taken die bij het dagelijks leven horen, de kanjers.

In deze afgelopen weken heb ik dan ook veel opgestoken. Er zijn rotmensen op de wereld die gemene dingen doen en er zijn heel veel lieve mensen die je willen helpen waar ze kunnen. Mijn werk laat ik niet stelen maar een goed thuis bij mensen die het kopen vind ik hartstikke fijn. Ik ben samen met een super lieve man die me troost en helpt als dat nodig is. En mijn kinderen zijn groot geworden.

Heleen, Arthur, Arja, Myra, Yannick, Ramon, Linda, Erik, Bouke, Joost, Suse, Migchel, Marian, Stijn en Elve en de politie van Rumburk en Amsterdam; allemaal dank je wel!

De beelden staan weer te koop, wachtend op een goed thuis.

Kunst blijft....

Vandaag werd ik verrast door iemand die 8 jaar geleden een werk van me kocht…Ze is er nog steeds blij mee! Wat een heerlijk bericht! Dank voor het compliment, zangeres en muzikante Ineke van Doorn!

Dochtertje

Ik ruim mijn atelier op. Plastic zakken met klei, half uitgedroogd en hier en daar een half af beeld daartussen. Dan vind ik een opzetje van een portretje van mijn dochter. Het ligt er al jaren, het is mijn peuterdochter. Meteen weet ik weer hoe ze voelde, hoe zacht ze was, hoeveel ik van haar houd en ook al is het nog geen af portret, ik stook het toch. Heb ik maar mooi een schat gevonden!

Docent van het Jaar

 Op de valreep van 2019 werd ik uit de 70 docenten die Cultuurhuis Wherelant rijk is, docent van het jaar. Ik mocht op de bank bij José, de directeur. Wauw!

Ze somde alle verschillende lessen op die ik had gegeven door de loop der tijd (dat waren er veel) en hoe lang ik al docent ben (mijn zoon bestond nog niet en die is nu 16). Ook mijn buitenlandse avonturen telden mee.

Mijn geheim is dat jij als cursist altijd de baas bent over jouw werk, ik zoek altijd mee naar Jouw Beste Beeld.

Ik kan je vertellen wat werkt in een beeld, over huid, compositie, wat saai is en wat uitnodigt tot kijken en daar kun je naar luisteren of niet. Ik hoef niet allemaal Saskiaatjes in mijn klas, dat ben ik liever zelf. En we zijn vrij. Als je beeldhouwt mag alles. Je mag ook op je werk tekenen, schilderen, erin zagen, hakken, er op plakken, wat je maar wilt. Dat geeft ruimte, en grappig genoeg, ook op andere plekken in je leven. Kunst is te gek!