Leien dakje; Ronald Snijders

Het portret van Ronald Snijders was een ander verhaal. Gelukkig ging het helemaal niet van een leien dakje. Ronald moest twee keer komen zitten voor ik zag wat er mis ging. Nu is het altijd bijzonder als iemand model zit, we praten over van alles en nog wat maar nooit over koetjes en kalfjes. In de intimiteit van het ontstaan van dat werk in de klei gaan de verhalen altijd over de dingen die jouw (en mijn) leven de moeite waard maken. Of moeizaam maken. Of geweldig maken. Omdat ik in een portret de ziel van iemand wil vangen kan het niet over oppervlakkigheden gaan. En Ronald is een fantastisch verteller en daarbij intelligent en vol levenslust. Hij heeft heel veel meegemaakt en is heel bewust een schakel in zijn familie. En we hadden het natuurlijk ook over gekleurd zijn of wit zijn in deze samenleving, man zijn of vrouw, tegenstellingen. Uiteindelijk kon ik het portret goed afmaken. Nu zijn we allebei heel tevreden en was het nog een keer geweldig toen Ronald zijn portret kwam bekijken.

Dochtertje

Ik ruim mijn atelier op. Plastic zakken met klei, half uitgedroogd en hier en daar een half af beeld daartussen. Dan vind ik een opzetje van een portretje van mijn dochter. Het ligt er al jaren, het is mijn peuterdochter. Meteen weet ik weer hoe ze voelde, hoe zacht ze was, hoeveel ik van haar houd en ook al is het nog geen af portret, ik stook het toch. Heb ik maar mooi een schat gevonden!

Frankrijk

Op een dag werd me gevraagd om een beeld te restaureren, een portret van een kind, Valentin. Het was gemaakt door een franse beeldhouwer in 1800 nog wat. Een prachtig beeld. Dus ik repareerde het beeld onzichtbaar maar stevig en terwijl ik dat deed werd ik geraakt door de schoonheid van het beeld, het jongetje stal mijn hart en ik besloot het te kopiëren. Kopiëren is een manier om iets te leren en ik leerde heel veel terwijl ik dagen aan het beeld werkte. Natuurlijk wilde ik ook dat het mijn eigen beeld werd en hedendaags. Dus ik worstelde. Ik had zwartbakkende klei gekozen dat ik wit maakte met engobe. Ik deed er onderglazuur overheen, haalde dat er weer af, stookte het en was nog altijd niet blij. Vrij mens die ik ben, besloot ik acrylverf in te zetten (vloeken in de keramiekwereld, hihi). Tijdens dat moment werd de wereld opgesschrikt door de aanslag op Charlie Hebdo in Parijs. Dit resulteerde in een extra laag en de naam van het beeld. Je kunt het zien in Wageningen in Impulse, samen met veel ander werk.

Theo Loevendie

Gisteravond werd componist Theo Loevendie 88. Hij is hiervan niet onder de indruk, onlangs publiceerde hij zijn memoires en hij speelt en schrijft nog steeds. Een paar jaar geleden moest hij stoppen met saxofoon spelen vanwege oog problemen dus ging hij verder op de piano…Hij is een inspirerende gast! In 2014 maakte ik zijn portret, klein maar onmiskenbaar hem. Ter ere van zijn verjaardag is er een boekje uitgebracht met allemaal portretten van Theo die in de loop der jaren gemaakt zijn, en dit portretje staat daar ook in.

De grote zus van dit jongetje...

Afgelopen week ging de grote zus van dit jongetje naar Izmir, Turkije. Ze zal luisteren naar de verhalen die kinderen vertellen aan hun jeugdpsychiater, ze komt in de kamer van deze arts te hangen.