Portret van een overleden vriend

Soms komt er iemand naar me toe met een vraag. Kun je ook…, maak je ook…, zou je… Op dat moment is het me duidelijk dat het over liefde gaat. Een portret dat ik in opdracht maak gaat daar altijd over.

Een ruimtelijk portret is wezenlijk anders dan een 2 dimensionaal omdat wij allemaal ademen, voelen, proeven met ons lichaam, we zijn ons lichaam. Het drie dimensionale portret spreekt dan ook je tastzin aan, maakt de herinnering wakker aan andere delen in je brein, is meer volledig.  Als iemand langs mijn kraam loopt die een aai geeft over de werken die erop staan word ik blij. Het is de behoefte om dat moois aan te raken. Het is me gebeurd dat iemand een portret dat ik had gemaakt van zijn vader niet uit handen wilde geven.

Bij een portret-opdracht zie ik graag het model zelf. Als dat niet kan werk ik met foto’s. Ik maak het portret en als ik denk dat het goed is kijken de opdrachtgevers mee. Hun kennis is heel belangrijk. Als we allemaal tevreden zijn laat ik het drogen en maak ik het verder af. Kleuren, stoken, wat er nodig is. En als, zoals bij dit portret, mensen een traantje moeten laten als ze het voor het eerst zien, dan weet ik dat het goed is.

 PS zo’n portret gaat langer mee dan nieuwe schoenen. Langer dan je wasmachine. Langer dan je auto.